METODY  WYCHOWAWCZE STOSOWANE W GRUPIE 1.

  METODY WYCHOWAWCZE:

Wielu rodziców obserwując zachowanie swojego dziecka, zachowujących się zgodnie z ustalonymi normami zachowania się, czy też wręcz odwrotnie, (dziecko jest kapryśne, przeciwne naszym polececiom , buntuje sie itp  ...)  rodzice często zastanawiają się jak wychować dzieko na przyzwoitego człowieka. Istnieje wiele metod wychowawczych a te które stosujemy w grupie 1, przedstawiam poniżej

 

1. Metoda modelowania – polega na świeceniu własnym przykładem. Jedna z najskuteczniejszych metod wychowania, odwołująca się do obserwacji i naśladowania przez dzieci zachowań osób dorosłych. Rodzice, szczególnie w pierwszych latach życia szkraba, to niedoścignione ideały, które imponują pod każdym względem. Maluchy są bezkrytyczne wobec swoich rodziców, obserwują ich, identyfikują się z nimi i próbują naśladować, czyli zachowują się w podobny sposób. Jeżeli chcesz nauczyć własnego malucha prawdomówności, nie każ mu odbierać telefon i kłamać, że nie ma cię w domu. Dziecko od razu wychwyci niespójność między tym, co mówisz a tym, jak postępujesz i staniesz się dla niego mało wiarygodnym modelem.

 

2. KARY I NAGRODY – metoda wychowawcza wywodząca się z psychologii behawiorystycznej. Kary to wzmocnienia negatywne, które mają wygasić nieakceptowane formy zachowań, natomiast nagrody to wzmocnienia pozytywne, mające utrwalić i wzmocnić zachowania konstruktywne, przejawiane przez dziecko. Nagrody powinny dominować nad karami. Zawsze przed wymierzeniem kary trzeba wyjaśnić maluchowi, dlaczego i za co jest karane. Kara nie może być zbyt surowa, musi być adekwatna do wykroczenia. Absolutnie, nie można bić dzieci. Kary cielesne uczą jedynie agresji. Jeżeli jesteś pod wpływem silnych negatywnych emocji, odrocz wymierzanie kary w czasie. Bądź konsekwentny, ale nigdy nie karz dwa razy za to samo. Nagrody natomiast powinny być stosowane nieregularnie, by dziecko nie przyzwyczaiło się, że zawsze za dane zachowanie otrzyma nagrodę. Rodzice powinni urozmaicać formy nagród (pochwała, uwaga, nowa zabawka, cukierek, pogłaskanie po głowie). Nagradzać należy bezpośrednio po aktywności dziecka.

 

3. Metoda perswazji – metoda oddziałująca za pomocą słowa. Polega na wyjaśnianiu, argumentowaniu, tłumaczeniu zasad postępowania i korygowaniu błędów w zachowaniu dziecka. Podczas perswazji warto odwoływać się do przykładów, wywoływać empatię, poruszać wewnętrzny świat przeżyć malca, pytać o jego zdanie na dany temat. Nie wolno perswazji mylić z przymusem ani moralizowaniem. Rodzic podsuwa jedynie pewne rozwiązania, ale daje możliwość wyboru. Ta metoda wychowawcza znajduje zastosowanie wobec starszych dzieci.

 

4. Metody zadaniowe – polegają na zaaranżowaniu dzieciom konkretnych sytuacji zadaniowych, które wymagają współpracy i podjęcia wysiłków, by zrealizować określony cel, mający doprowadzić do wzrostu wiedzy i wzbogacenia szkrabów o nowe doświadczenia oraz umiejętności. Metody zadaniowe świetnie wkomponowują się w różnego rodzaju działalności zabawowe, teatrzyki, spektakle, wykonywanie wspólnych projektów czy tworzenie grupowych prac plastycznych. Dzieci uczą się negocjowania, konstruktywnej komunikacji, akceptacji norm społecznych. Podejmują określane role społeczne, rozwiązują konflikty i wzbogacają swoje umiejętności interpersonalne.

 

5. Dyskutowanie i wyjaśnianie – polega na wymianie zdań na linii rodzice-dziecko. Porozumiewanie się powinno mieć charakter partnerski na bazie analizy, oceny argumentów każdej ze stron, zapoznania się z potrzebami i aspiracjami partnera rozmów. Rodzice nie mogą korzystać z wychowawczej przewagi nad dzieckiem i uciekać się do przymusu, wywierania presji, krytykowania czy osądzania. Zadaniem rodzica jest dzielenie się własnym doświadczeniem, interpretowanie pewnych faktów, ukazanie dróg dojścia do wyznaczonych sobie przez dziecko zadań.

6. Inspirowanie i stymulowanie aktywności dziecka – rodzice mobilizują dziecko do wyznaczania sobie celów i wspierają go w dążeniu do realizacji marzeń. Podpowiadają kierunki działań i zachęcają do ambitnych osiągnięć.

7. Wyrażanie aprobaty i dezaprobaty – metoda wychowawcza odwołująca się do mechanizmu psychologicznego (prawo efektu), leżącego u podstaw karania i nagradzania. Rodzice wyrażają swoją akceptację lub brak akceptacji dla pewnych poczynań i sposobów zachowania dziecka. Stymulują malucha do powtarzania działań, które służą jego rozwojowi, natomiast ganią reakcje dysfunkcjonalne, żywiąc nadzieję, że dziecko, któremu zależy na zdaniu opiekunów, zmodyfikuje swoje postępowanie.

8. Dostarczanie wiedzy i ćwiczenie – podstawą wychowania jest wyposażenie malucha w informacje o tym, jak można się zachować i jaka jest najbardziej konstruktywna (akceptowana społecznie) forma postępowania w danym kontekście sytuacyjnym. Dziecko dysponujące wiedzą na dany temat ma szansę zachować się w korzystny dla wszystkich sposób. By reakcja się utrwaliła, warto ją powtarzać, ćwiczyć i instruować, udzielając wskazówek postępowania.